Π
έρασαν κιόλας δέκα χρόνια,όταν τον Νοέμβριος του 2011, έκανα το πρώτο μου
καθοδηγούμενο μάθημα με τον δάσκαλο μου David Swenson. Μέχρι τότε έκανα τα
πάντα ώστε να είμαι όσο το δυνατό καλύτερα προετοιμασμένος· από συνεχόμενη
καθημερινή πρακτική, δίνοντας το 100% μου κάθε φορά, μέχρι αλλαγή στη διατροφή
και τον ύπνο μου. Τα πάντα γύρω μου είχαν τροποποιηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να
αποκομίζω τα βέλτιστα από το σύστημα.
Όποιες σκέψεις μου έβαζαν εμπόδια τις άφησα πίσω, και αγνοώντας τές, συνέχιζα
ακάθεκτος. Ανθρώπους που δεν πίστευαν σε αυτό που είχα διαλέξει, έπαψα να τους
συναναστρέφομαι και αυτή η εστίαση μαζί με το ξεκαθάρισμα που έγινε άρχισε να
με γαληνεύει και να ανοίγει τον δρόμο μπροστά μου. Έτσι όλα ήταν έτοιμα και
πάντα με γνώμονα το χρόνο που είχα έως το τριήμερο στην Σκωτία, είχα κάνει
πραγματικά μία αξιοπρεπή προσπάθεια που είχε φέρει και την ανάλογη εξέλιξη.
Σίγουρα θα ήθελα κάτι παραπάνω, αλλά αυτό πάντα το νοιώθω, μιας και πιστεύω
ακράδαντα ότι ποτέ κανείς δεν είναι σε θέση να πει
“τώρα έφτασα, τα κατάφερα!” Παρόλα αυτά, ένιωθα μία βαθιά ικανοποίηση
ότι είχα δώσει παραπάνω από τον καλύτερο εαυτό μου.
Όλη αυτή η αφοσίωση είχε μετατρέψει το σώμα μου σε ένα συγκεκριμένο
σωματότυπο, που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε “ψηλόλιγνο”, διότι ο συνδυασμός
της συνεχόμενης πρακτικής με όλο σου το είναι, με καθημερινή βραδινή νηστεία
δεν θα μπορούσαν να δώσουν τίποτα διαφορετικό. Έτσι πάνω κάτω πίστευα ότι θα
ήταν αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Προς μεγάλη μου έκπληξη όταν
την Παρασκευή απόγευμα αρχίσαμε να μαζευόμαστε στο τότε Union Yoga στο
Εδιμβούργο, μην αντικρίζοντας αυτό που φανταζόμουν, απόρησα και αμέσως
σκέφτηκα ότι μάλλον θα είναι περιστασιακοί ασκούμενοι, ή όχι τόσο αφοσιωμένοι
σε όλες τις εκφάνσεις του συστήματος. Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, μπαίνει ο
δάσκαλος μου στην αίθουσα και μετά από τις απαραίτητες συστάσεις και κάποιες
βασικές οδηγίες ξεκινάμε το μάθημα. Εκείνη την ημέρα, κατά την διάρκεια του
μαθήματος είχα την πρώτη μου αποκάλυψη· η αναπνοή και η διάθεση όλων των
συμμετεχόντων ήταν αξιοθαύμαστη. Ανεξαρτήτως σωματότυπου, ηλικίας, επιπέδου
στην πρακτική, όλοι έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους, βάζοντας κυριολεκτικά
φωτιά ο ένας στον άλλον! Στο τέλος του μαθήματος, όπως ήμασταν όλοι
ξαπλωμένοι, κοίταξα γύρω μου και είδα να βγαίνουν “ατμοί” από τις μπλούζες
μας, καθώς η θερμοκρασία του σώματος είχε τέτοια διαφορά με την κρύα αίθουσα,
που ο ιδρώτας κυριολεκτικά εξατμίζονταν! Δεν είχα ξαναζήσει ποτέ κάτι τέτοιο,
και ένιωσα πολύ τυχερός που βρέθηκα ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους και
μοιραστήκαμε τις αναπνοές μας. Κράτησα στην καρδιά μου όλη την εμπειρία αφού
δεν τα ζεις αυτά κάθε μέρα!
Για ακόμα μία φορά όμως είχα κάνει λάθος! Μερικούς μήνες αργότερα, στο Μόναχο
της Γερμανίας[1], ξανά με τον δάσκαλο μου, επαναλήφθηκε ακριβώς το ίδιο! Μάλιστα είχα δίπλα
μου έναν κύριο πάνω από εξήντα, ο οποίος με την πολύ καλή αναπνοή του με
βοήθησε να συγκεντρωθώ ακόμα περισσότερο. Οι φρικτοί πόνοι από το
τραυματισμένο γόνατο μου είχαν ξεχαστεί και το μόνο που ένιωθα ήταν ο ήχος της
αναπνοής σε ολόκληρη την αίθουσα. Οι μήνες περνούσαν και η ιστορία
επαναλαμβανόταν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά που έκανα καθοδηγούμενο
μάθημα με τον δάσκαλο μου. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν ήταν τόσο καλός ο ρυθμός
του ή αν οι μαθητές παρακινούσαν ο ένας τον άλλον. Έτσι στα ενδιάμεσα
διαλείμματα άρχισα να ρωτάω τους παρευρισκόμενους για την συχνότητα που κάνουν
πρακτική, τι σύστημα ακολουθούν και διάφορα σχετικά επί του θέματος. Η
συντριπτική πλειοψηφία δεν έκανε συστηματικά, απλά σε γενικές γραμμές ήξερε
την πρώτη σειρά. Το κοινό χαρακτηριστικό όμως ήταν ότι όλοι ήταν
ενθουσιασμένοι με τον David και έδιναν το καλύτερο εαυτό τους!
Όταν μετά από κάποια χρόνια άρχισα να διδάσκω, είχα μαθητές και μαθήτριες
διαφόρων ηλικιών, επιπέδων και φυσικής κατάστασης. Το κοινό τους ήταν ότι ενώ
τα μαθήματα διεξάγονταν αργά το απόγευμα, έρχονταν με μία πολύ καλή διάθεση να
ιδρώσουν! Χρησιμοποιώ επίτηδες το ιδρώσουν, διότι ενώ σε όλα τα άλλα μαθήματα
του στούντιο yoga άναβαν το κλιματιστικό το καλοκαίρι, στο δικό μου μάθημα το
κλείναμε ώστε να αναπτύξει το σώμα την απαραίτητη θερμοκρασία για να
αποτοξινωθεί. Επίσης όλοι ανέπνεαν πάρα πολύ καλά, και το κλιματιστικό
ξηραίνοντας την ατμόσφαιρα θα δημιουργούσε πρόβλημα στο αναπνευστικό.
Όπως προανέφερα δεν μου αρέσει η έκφραση τα κατάφερα, αλλά τουλάχιστον
μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι σε αναλογία άκουγα τον ίδιο δυνατό ήχο
αναπνοής από δέκα ανθρώπους, που άκουγα στα μαθήματα με τον δάσκαλο μου
από ογδόντα και εκατό! Ναι, ένιωθα πάρα πολύ ικανοποιημένος, όχι μόνο
γιατί ο ρυθμός μου ήταν ο ιδανικός ώστε να κρατά τους
“Σε ένα ζευγάρι δεν μπορεί να υπάρχει η απαίτηση ο ένας εκ των δύο να
βάζει το παραπάνω στην ανικανότητα του συντρόφου του εσαεί”
ασκούμενους σε συγκέντρωση, αλλά το σημαντικότερο γιατί απέδειξα ότι οι
μαθητές είναι αυτοί που κάνουν το μάθημα να παίρνει φωτιά! Από την επιλογή
ενδυμασίας που επιτρέπει το σώμα να δουλέψει σε όλο το εύρος του και να
ιδρώσει, την ώρα που θα έρθουν για να μείνουν λίγο στην αίθουσα να
συγκεντρωθούν, μέχρι το εισαγωγικό mantra που θα απαγγείλουν με ψυχή, οι
μαθητές είναι αυτοί που με τις πράξεις τους θα ζητήσουν από τον δάσκαλο το
παραπάνω, που λαχταρούν να μάθουν! Αυτή η συνειδητοποίηση αμέσως μου θύμισε
την ιστορία του Pattabhi Jois, ο οποίος πριν γίνουν μαθητές του οι δυτικοί,
είχε δύο με τρεις Ινδούς που βαριόντουσαν το σύστημα. Σίγουρα η φωτιά του
Pattabhi Jois υπήρχε μέσα του, αλλά φούντωσε όταν βρήκε μαθητές πρόθυμους να
δουλέψουν. Χαρακτηριστικά ο δάσκαλος μου έχει αναφέρει πολλές φορές
“κάναμε ότι μας ζητούσε, το θέλαμε πάρα πολύ!” Βεβαίως υπάρχουν και
περιπτώσεις που ο μαθητής είναι δεκτικός, έχει όρεξη αλλά η νωχελικότητα του
δασκάλου κόβει τα φτερά του, αλλά τουλάχιστον εδώ η λύση είναι εύκολη,
αλλάζει δάσκαλο!
Γενικά υπάρχει μια πεποίθηση από εμάς τους ανθρώπους ότι όποιος έχει τον
πρώτο λόγο, ο “αρχηγός”, είναι υπεύθυνος για κάθε έκβαση. Ξεχνάμε, ίσως
εσκεμμένα για να αποφύγουμε τις ευθύνες μας, ότι τον πρώτο λόγο, στην ουσία
εμείς οι ίδιοι τον δίνουμε σε έναν άνθρωπο με τις επιλογές μας, συνεπώς
έχουμε και εμείς από αυτή την άποψη τον πρώτο λόγο! Αρεσκόμαστε για
παράδειγμα να κατηγορούμε τον σύντροφο μας, τους συναδέλφους μας, τους
δασκάλους του παιδιού μας, την κοινωνία, γενικά όλο το σύστημα, χωρίς να
κοιτάξουμε ούτε μία στιγμή τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Σχεδόν ποτέ δεν
αναρωτιόμαστε
“μήπως όντως έχω κάτι καλό δίπλα μου, αλλά εγώ δεν πράττω αυτά που πρέπει
ώστε να σταθώ άξιος των περιστάσεων;”
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα δάσκαλο ο οποίος αγαπάει πάρα πολύ αυτό που
κάνει, και έχει μία αστείρευτη θέληση να το μεταδώσει. Κάθε μέρα υποδέχεται
με όρεξη τους μαθητές του, ανεξαρτήτως εξωγενών παραγόντων. Παρόλη την
αθροιστική του κόπωση στέκεται όρθιος, εκεί πρόθυμος να τους βοηθήσει και να
μοιραστεί μαζί τους την γνώση. Εκτός από την σταθερή παρουσία του στην
αίθουσα εργάζεται καθημερινά για την δική του εξέλιξη ώστε να μπορεί να
δίνει νέα γνώση και να προάγει τους αγαπημένους μαθητές του. Τους ετοιμάζει
εργασίες και εφευρίσκει νέους τρόπους ώστε να τους βοηθήσει να διαπρέψουν σε
αυτό που εκείνοι διάλεξαν! Και αν μη τι άλλο, πόσο σημαντικό είναι να έχεις
επίγνωση αυτού που διάλεξες και να το υποστηρίζεις με όλο σου το είναι! Ο
δάσκαλος, άνθρωπος και αυτός, κουράζεται, απογοητεύεται, θυμώνει και βιώνει
την ίδια ματαίωση που βιώνει ο κάθε μαθητής και γενικά ο κάθε άνθρωπος. Όμως
δεν έχει κανένα περιθώριο να μην πάει στο μάθημα λόγο κούρασης, ούτε μπορεί
να δώσει κάτι λιγότερο από ότι αξίζουν οι μαθητές του. Ανεξαρτήτως τι έχει
συμβεί στην καθημερινότητα του πρέπει πάντα να είναι εκεί, ακούραστος,
σταθερός, υπομονετικός, και εφευρετικός, παράδειγμα προς μίμηση για τους
μαθητές του.
Τι θα συμβεί λοιπόν σε αυτόν τον άνθρωπο αν οι μαθητές εκ περιτροπής με την
στάση τους δείχνουν ότι προσπαθούν να αποφύγουν την προσπάθεια, και
θυσιάζουν κυριολεκτικά την γνώση που τους προσφέρεται; Άλλος γιατί δεν
έρχεται στα μαθήματα, άλλος γιατί καθυστερεί τις εργασίες, άλλος γιατί δεν
προσπαθεί όσο πρέπει μέσα στο μάθημα και ούτω καθεξής; Μπορεί η κάθε μία
περίπτωση να είναι ναι μεν διαφορετική, αλλά δεν παύει να σβήνει την
συνολική φλόγα του τμήματος! Τώρα αντί για τον συμμαθητή που σε παρακινεί να
δώσεις το καλύτερο σου, έχεις μία σκιά του συμμαθητή αφού δεν είναι καν
δίπλα σου για τον οποιοδήποτε λόγο. Αντί να σκέφτεσαι πόσο τυχερός είσαι που
μετά από τόσα χρόνια έχεις έναν άνθρωπο κοντά σου με πάθος για αυτό που
διδάσκει του λες
“μήπως να μην μας δώσεις εργασίες για να ξεκουραστείς από την πολύ
δουλειά!”
Ο δάσκαλος όμως ποτέ δεν κουράστηκε από την πολύ δουλειά, ούτε από το φορτίο
της δικής του εξέλιξης και των μαθητών του. Κουράζεται από την άρνηση, το
βόλεμα, την αντίληψη ότι οι μαθητές του δεν μπορούν, από τις μόνιμες
δικαιολογίες, τις συνεχείς υπεκφυγές και την αντιμετώπιση του μαθητή για τον
εαυτό του ότι δεν αξίζει, ότι είναι ανήμπορος, άμοιρος ευθυνών και πιόνι των
συγκυριών! Αυτός ο δάσκαλος πάντα άκουγε εκφράσεις όπως το εκπαιδευτικό
σύστημα δεν είναι καλό, βάζει ταμπέλες, σπάει τα φτερά των ανθρώπων, τους
περιορίζει μέσα σε στερεοτυπικές φράσεις. Εκείνος όμως πιστεύοντας στην
ανθρώπινη ύπαρξη ποτέ δεν φέρθηκε κατά αυτό τον τρόπο, γιατί πάντα ήξερε ότι
οι άνθρωποι κάνουν τα συστήματα και όχι τα συστήματα τους ανθρώπους!
Τελικά τι συμβαίνει; Αν οι μαθητές διψούν για κάποιον με όρεξη και πάθος και
ικανότητες τώρα γιατί δεν είναι εκεί να γεμίσουν την αίθουσα; Γιατί δεν πάνε
με χαρά και δύναμη ψυχής να ρουφήξουν ότι περισσότερο μπορούν; Γιατί ακόμα
φέρονται σαν να μην έχουν βρει τον κατάλληλο; Μήπως τελικά επαναπαύονται στη
νωχελικότητα τους έστω και υποσυνείδητα; Τα χρόνια περνούν και ο δάσκαλος
δεν ξέρει τι άλλο να κάνει, δεν βρίσκει τι φταίει και απογοητεύεται, όσο και
αν γνωρίζει ότι το ταξίδι είναι πάντα του μαθητή. Η φλόγα του σταδιακά
σβήνει και τα όρια μεταξύ του “διδάσκεις με το παράδειγμα σου” και του “δεν
θέλουν να μάθουν”, θολώνουν. Χωρίς υλικό να δουλέψεις δεν υπάρχει πρόοδος,
και η γνώση που δεν μεταδίδεται χάνει την αξία της, και αυτός που κάποτε
ήταν γίνεται μία μακρινή ανάμνηση. Τώρα οι νέοι μαθητές που τον γνωρίζουν,
αντικρίζουν έναν αδιάφορο άνθρωπο με σβησμένη την φλόγα του, να έχει αφεθεί
στα κύματα να τον ξεβράσουν αν είναι τυχερός σε κάποια άγνωστη παραλία, ή
ακόμα χειρότερα πάνω σε κοφτερά βράχια . Και τώρα ο δάσκαλος είναι “κακός
δάσκαλος”, και το σύστημα σάπιο, και η κοινωνία άρρωστη και τα πάντα μάταια!
Θα σκεφτείτε τώρα, τι ωραία ιστορία που μας παρουσίασες· να φταίνε πάλι οι
άλλοι και όχι ο δάσκαλος που αφέθηκε στο έλεος της μοίρας του. Θα έπρεπε να
είχε βρει ένα τρόπο να αλλάξει την έκβαση, το έβλεπε, στο κάτω κάτω δάσκαλος
δεν σημαίνει μόνο ακαδημαϊκή γνώση, αλλά και πυγμή, και θάρρος, και
πρωτοβουλίες! Όντως, πολύ σωστά είναι όλα τα παραπάνω, και η προηγούμενη
υποθετική ιστορία, που μπορεί να είναι και αληθινή ποιος ξέρει, δεν έχει
σκοπό να επιρρίψει τις ευθύνες σε έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Αντίθετα
περιγράφει ότι οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση χρειάζεται την μέγιστη προσπάθεια
και από τις δύο πλευρές. Το εκπαιδευτικό σύστημα για παράδειγμα, δεν
στηρίζεται πάνω σε υπεράνθρωπους δασκάλους οι οποίοι θα υπερβαίνουν συνεχώς
τα όρια τους ώστε να καλύψουν και να συμπληρώσουν την αδιαφορία των μαθητών
τους. Σε ένα ζευγάρι δεν μπορεί να υπάρχει η απαίτηση ο ένας εκ των δύο να
βάζει το παραπάνω στην ανικανότητα του συντρόφου του εσαεί. Σαφώς και έχουμε
μεταβατικές περιόδους που είμαστε ευάλωτοι, αλλά εργαζόμαστε για να γίνουμε
ικανότεροι και να ξεπεράσουμε την δυσκολία ή την προσωρινή ανεπάρκεια μας,
κάτι που απέχει κατά πολύ από το αναπαύομαι στις δάφνες μου και γατζώνομαι
στον έτερο της σχέσης. Εκ των πραγμάτων όταν συμβαίνει αυτό κάποιος άλλος
έχει επωμιστεί το δικό μας φορτίο και τις ευθύνες, και αργά ή γρήγορα θα
κουραστεί και θα γεμίσει η ψυχή του με απογοήτευση και πικρία! Ακόμα και η
ελίτ των πολιτικών, άνθρωποι αγνοί, με υψηλό αίσθημα ευθύνης και τις
καλύτερες προθέσεις πως να κυβερνήσουν μία χώρα όταν όλοι οι πολίτες είναι
αρνητικοί, επαναπαυμένοι, και αποποιούνται τις ευθύνες;
“Γιατί να το κάνω εγώ, ας το κάνει κάποιος άλλος!”
Σας θυμίζει κάτι η έκφραση; Πώς αυτός ο ένας πρωθυπουργός, ο ένας δάσκαλος,
ο ένας σύντροφος, ο ένας γονέας, ο ένας Ιησούς, ο ένας Βούδας πως μπορεί
μόνος του, χωρίς τις πλάτες όλου του έθνους, όλης της τάξης, όλων των μελών
της οικογένειας, θα καταφέρει να δημιουργήσει ένα περιβάλλον ευκαιριών,
εξέλιξης και ευημερίας για τη συνολικής ύπαρξη του εαυτού του και των γύρω
του; Ποιες είναι οι πιθανότητες ο ένας, όσο ισχυρός και να είναι, να αλλάξει
τους πολλούς, και όχι οι πολλοί να αλλάξουν τελικά τον έναν; Αν οι πολλοί
τραβούν προς τον πάτο τον ένα που τους δείχνει την επιφάνεια, ποιος θα
κερδίσει;
Στην εποχή μας ακούμε συνεχώς για δικαιώματα και για περισσότερα προνόμια.
Όταν όμως στον αντίποδα, αυτά δεν συνοδεύονται από υποχρεώσεις η ζυγαριά
έχει ήδη αποσταθεροποιηθεί. Ποιος επιβαρύνεται με το παραπανίσιο φορτίο ώστε
κάποιος άλλος να καρπώνεται τα δικαιώματα και προνόμια; Η έμπρακτη ανάληψη
της ευθύνης, δίνοντας το παρόν όποτε μας ζητηθεί, ιδιαίτερα σε αυτά που έχω
επιλέξει θα δημιουργήσει αυτόματα το πλεόνασμα των δικαιωμάτων που τόσο πολύ
αποζητώ, μιας και ένας αξιόπιστος και εργατικός άνθρωπος έχει πάντα
συμμάχους στο πλευρό του, έτοιμους να του προσφέρουν. Ακόμα και στο ίδιο μας
το σώμα, πρώτα το κουράζεις εκγυμνάζοντας το, και μετά αυτό δυναμώνει! Ο
νους μας, πρώτα κουράζεται με την μελέτη και την σκέψη και μετά καρπώνεται
τα αποτελέσματα της γνώσης! Χωρίς πρώτα να δαπανήσεις ενέργεια δεν είναι
δυνατόν να πάρεις κάτι πίσω. Είτε ονομάζεται γνώση, είτε ονομάζεται υγεία
και ομορφιά, τίποτα δεν επιτυγχάνεται χωρίς την ανάληψη του φορτίου της
επιλογής σου. Ο πρωταρχικός στόχος του ανθρώπου θα πρέπει να είναι πρώτα οι
υποχρεώσεις και μετά τα δικαιώματα του, απλά γιατί μόνο έτσι μπορεί να
λειτουργήσει!
Αξιώνοντας περισσότερα από τον εαυτό μας, αναπόφευκτα θα ζητήσουμε
περισσότερα και από τους γύρω μας. Φοβούμενοι μήπως ο περίγυρος μας
αντιδράσει και μας εγκαταλείψει, ρίχνουμε νερό στο κρασί μας, και
οπισθοχωρούμε. Διαλέγοντας με την παθητική στάση μας βολικά ψέματα, αφενός
δεν αφυπνίζουμε κανέναν,
για το γεγονός ότι δεν είναι αρκετές οι τωρινές του ικανότητες,
τουλάχιστον μέχρι σήμερα, αφετέρου μένουμε συμβιβασμένοι με την μέτρια
εκδοχή της ανθρώπινης δικής μας και δικής του ύπαρξης, και όχι με το
πλήρες μεγαλείο της! Αυτή όμως η οπισθοχώρηση είναι ένα τραγικό σφάλμα
που διαπράττουμε ώστε να αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε μία όχι και τόσο
ευχάριστη κατάσταση· να μιλήσουμε αλλά και να ακούσουμε άβολες αλήθειες.
“Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να αξιώσουμε ένα καλύτερο αύριο, και αυτό
σημαίνει ότι ο κάθε ένας από εμάς θα χρειαστεί να βρίσκεται στην θέση
του ανεξαρτήτως συνθηκών!”
Αν μετά από εποικοδομητικές συζητήσεις εξακολουθούμε ακόμα να προτιμούμε
την μετριότητα της στασιμότητας έναντι της βελτίωσης, τότε θα κληθούμε να
αναρωτηθούμε γιατί διαλέγουμε να έχουμε στη ζωή μας ένα τέτοιο περίγυρο; Τι
σημαίνει αυτό για τον δικό μου χαρακτήρα; Πώς περιμένω να με βοηθήσει
κάποιος στην υλοποίηση των ονείρων μου όταν έχει ήδη διαλέξει να
συμβιβαστεί με το μέτριο; Ίσως αυτή την στιγμή, διαβάζοντας τα παραπάνω να
συνειδητοποιήσατε ότι αυτές οι εκλογικεύσεις φέρνουν τον καθένα μας σε
σταυροδρόμια που κυριολεκτικά αλλάζουν άρδην την ζωή μας. Σαφώς και η
τελική απόφαση είναι πάντα του εκάστοτε ατόμου, αλλά τουλάχιστον τώρα
μπορούμε να εγκαταλέιψουμε την ιδέα της "κακοτυχίας" και να έχουμε
επίγνωση των λόγων που όλες οι εκφάνσεις της ζωής μας έχουν πάντα μια
συγκεκριμένη κατάληξη!
Ακούμε πολύ συχνά, ιδιαίτερα στην Yoga “να είσαι ευτυχισμένος με αυτό που
είσαι, είσαι μια χαρά!” Πραγματικά η φράση αυτή πρέπει να μπεί στη λίστα
των εκατό καλύτερων ηλιθιοτήτων του αιώνα μας! Δηλαδή αν ένα άτομο είναι
μπερδεμένο και χαμένο μέσα στις καταστροφικές επιλογές του, έχει φέρει την
υγεία του στο όριο της καταστροφής, και με τον συνδιασμό των παραπάνω, η
δουλεία του πάει κατά διαόλου, κοντεύει να διαλύσει την οικογένεια του και
βρίσκεται στο χείλος της κατάθλιψης του λέμε “είσαι μια χαρά όπως είσαι,
να είσαι ευτυχισμένος στην κόλαση σου!” Η σύγχυση που έχει δημιουργηθεί
από το πλήθος των ημιμαθών και ανίδεων δασκάλων που παπαγαλίζουν τα κλισέ
της “νέας εποχής” δεν έχει προηγούμενο! Το χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι
δεν βρίσκουν καμία μεθοδολογία επίλυσης των προβλημάτων τους, συνεπώς
καμία διέξοδο, και απογοητευμένοι μετρούν κάθε μέρα μία ανιαρή και
δυστυχισμένη ζωή έχοντας την πεποίθηση ότι δεν θα είναι ποτέ ικανοί να
αλλάξουν την έκβαση των πραγμάτων!
Η παρουσία του καθένα μας είναι πολύτιμη και δημιουργεί μία εντελώς
διαφορετική πραγματικότητα. Μόνο όταν είμαστε παρόντες ανοίγονται οι
πόρτες των ευκαιριών για νέες προκλήσεις που μόνο ικανότερους και
δυνατότερους μπορούν να μας κάνουν! Η πεποίθηση ότι ο καθένας μας δεν
είναι αρκετά σημαντικός θα πρέπει να εγκαταλειφθεί! Είτε στην οικογένεια
μας, είτε σε μία σχολή, είτε στο κράτος, χρειάζεται από κοινού η δια ζώσης
μέγιστη προσπάθεια ώστε να μοιραστεί το φορτίο. Μόλις επαναπαυθούμε στο
γιατί εγώ και όχι οι άλλοι, κυριολεκτικά πνιγούμε με τα ίδια μας τα χέρια
κάθε άξιο, ικανό, θετικό συνάνθρωπο μας που είχε όλη την διάθεση να
κουραστεί, να ιδρώσει και να προσφέρει το καλύτερο στο κοινωνικό σύνολο!
Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να αξιώσουμε ένα καλύτερο αύριο, και αυτό σημαίνει
ότι ο κάθε ένας από εμάς θα χρειαστεί να βρίσκεται στην θέση του
ανεξαρτήτως συνθηκών! Μόνο έτσι θα ανακαλύψουμε την πραγματική δύναμη που
υπάρχει μέσα μας, δίνοντας το παρόν στην δύσκολη και όχι στην εύκολη
στρωμένη με ροδοπέταλα στιγμή!
Δημήτρης Σ. Παπαδάκης
Σχετικά άρθρα
Ένας διάλογος με συνομιλητή το νου
Αξίες μεταξύ δάσκαλου και μαθητή - Μέρος A
Αξίες μεταξύ δάσκαλου και μαθητή - Μέρος Β
Ένας διάλογος με συνομιλητή το νου
Αξίες μεταξύ δάσκαλου και μαθητή - Μέρος A
Αξίες μεταξύ δάσκαλου και μαθητή - Μέρος Β