Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και αποκοιμήθηκα, και αυτός ο μικρός
ολιγόλεπτος ύπνος μετατράπηκε σε έναν βαθύ, μακροχρόνιο ύπνο. Σε
αυτόν τον βαθύ ύπνο είδα ένα όνειρο.
Ονειρεύτηκα οδηγούς μηχανών να περιμένουν την σειρά τους στα πρατήρια βενζίνης, δείχνοντας σεβασμό στους οδηγούς αυτοκινήτων που δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά από το να περιμένουν την σειρά τους.
Ονειρεύτηκα οδηγούς αυτοκινήτων να οδηγούν με την επίγνωση ότι δεν βρίσκονται μόνοι τους στο δρόμο, και να προσπαθούν να βοηθήσουν με την οδηγική τους στάση όλους όσους βρίσκονται στον δρόμο, προφανώς για κάποια αναγκαία δουλειά.
Ονειρεύτηκα πολίτες στις ουρές των ΑΤΜ και των σουπερμάρκετ να μην προσπαθούν να προσπεράσουν τους συνανθρώπους τους για τον οποιοδήποτε δικό τους “δίκαιο” λόγο.
Ονειρεύτηκα δασκάλους, καθηγητές και προπονητές να είναι το παράδειγμα, και ανεξάρτητα των δυσκολιών να δίνουν παραπάνω από το 100% τους ώστε να βάλουν κυριολεκτικά “φωτιά” στο ενδιαφέρον των μαθητών τους.
Ονειρεύτηκα γιατρούς να νοιάζονται για τους ασθενείς τους και όχι για το ποια φαρμακοβιομηχανία τους δίνει περισσότερα ποσοστά για να “σπρώξουν” το φάρμακο ή το εμβόλιο. Να έχουν την θέληση και υπομονή να εξηγήσουν και να απλουστεύσουν την τόσο πολύπλοκη γνώση της ιατρικής στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, ώστε να τους βοηθήσουν να αναλάβουν την υγεία στα χέρια τους.
Ονειρεύτηκα δικηγόρους και δικαστές να δίνουν την ψυχή τους ώστε να αποδοθεί το συντομότερο δυνατό, και με τον δικαιότερο τρόπο δικαιοσύνη, τιμώντας τους συνανθρώπους τους, που στηρίζεται η ζωή τους από τις αποφάσεις τους.
Ονειρεύτηκα επαγγελματίες να κάνουν όλοι ηθικά και τίμια την δουλειά τους, ώστε να τιμούν τους συμπολίτες τους.
Ονειρεύτηκα φίλους να μιλούν την αλήθεια μεταξύ τους, γιατί τι άλλο μπορεί να χαρακτηρίσει έναν πραγματικό φίλο που νοιάζεται;
Ονειρεύτηκα συντρόφους και γονείς να μιλούν με λόγια αληθινά, καθάρια μεταξύ τους και στα παιδιά τους, και να είναι δεκτικοί στις δύσκολες και συνάμα πικρές αλήθειες που ενδέχεται να ακούσουν, ώστε μετέπειτα με πράξεις να βελτιώσουν τις σχέσεις τους για το κοινό καλό.
Ονειρεύτηκα ανθρώπους που δεν βολεύονται προβάλοντας δικαιολογίες, υιοθετώντας τον ρόλο του αθώου θύματος που είναι έρμαιο των καταστάσεων. Ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι να φέρουν εις πέρας την δουλειά που διάλεξαν ή τους ανέθεσαν. Που δεν φοβούνται την κούραση, την δυσκολία, την κακουχία, τον πόνο της αποτυχίας, δηλαδή την πραγματική δουλειά! Ονειρεύτηκα όλους εμάς που συνεχώς ζητάμε από τους άλλους δικαιοσύνη, τιμιότητα, αξιοπρέπεια και θυσίες να ξυπνήσουμε από τον βαθύ μας ύπνο και να γίνουμε εμείς πρώτοι δίκαιοι, τίμιοι, αξιοπρεπείς, αληθινοί και θυσιάζοντας την ανεύθυνη και ανώριμη ύπαρξη μας, να αξιώσουμε μία πραγματική αλλαγή.
Έκλεισα τα μάτια για να αποφύγω την ευθύνη...
...στις σχέσεις μου,
...στην οικογένεια μου,
...στην εργασία μου,
και κοιμήθηκα ύπνο βαθύ. Μεγάλες καταστροφές χτύπησαν, αλλά ούτε αυτές κατάφεραν να με ξυπνήσουν από τον βαθύ μου ύπνο! Ακόμα δεν βλέπω στα μικρά και ασήμαντα γεγονότα της καθημερινότητας μου, ότι είμαι και εγώ ακριβώς το ίδιο με όλους αυτούς που κατηγορώ! Ακόμα δεν θέλω να αναγνωρίσω ότι το κακό που κυνηγάω να σκοτώσω, είναι ήδη μέσα μου!
Ίσως ήρθε η ώρα να ξυπνήσω, ή μήπως όχι ακόμα;
Ονειρεύτηκα οδηγούς μηχανών να περιμένουν την σειρά τους στα πρατήρια βενζίνης, δείχνοντας σεβασμό στους οδηγούς αυτοκινήτων που δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά από το να περιμένουν την σειρά τους.
Ονειρεύτηκα οδηγούς αυτοκινήτων να οδηγούν με την επίγνωση ότι δεν βρίσκονται μόνοι τους στο δρόμο, και να προσπαθούν να βοηθήσουν με την οδηγική τους στάση όλους όσους βρίσκονται στον δρόμο, προφανώς για κάποια αναγκαία δουλειά.
Ονειρεύτηκα πολίτες στις ουρές των ΑΤΜ και των σουπερμάρκετ να μην προσπαθούν να προσπεράσουν τους συνανθρώπους τους για τον οποιοδήποτε δικό τους “δίκαιο” λόγο.
Ονειρεύτηκα δασκάλους, καθηγητές και προπονητές να είναι το παράδειγμα, και ανεξάρτητα των δυσκολιών να δίνουν παραπάνω από το 100% τους ώστε να βάλουν κυριολεκτικά “φωτιά” στο ενδιαφέρον των μαθητών τους.
Ονειρεύτηκα γιατρούς να νοιάζονται για τους ασθενείς τους και όχι για το ποια φαρμακοβιομηχανία τους δίνει περισσότερα ποσοστά για να “σπρώξουν” το φάρμακο ή το εμβόλιο. Να έχουν την θέληση και υπομονή να εξηγήσουν και να απλουστεύσουν την τόσο πολύπλοκη γνώση της ιατρικής στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, ώστε να τους βοηθήσουν να αναλάβουν την υγεία στα χέρια τους.
Ονειρεύτηκα δικηγόρους και δικαστές να δίνουν την ψυχή τους ώστε να αποδοθεί το συντομότερο δυνατό, και με τον δικαιότερο τρόπο δικαιοσύνη, τιμώντας τους συνανθρώπους τους, που στηρίζεται η ζωή τους από τις αποφάσεις τους.
Ονειρεύτηκα επαγγελματίες να κάνουν όλοι ηθικά και τίμια την δουλειά τους, ώστε να τιμούν τους συμπολίτες τους.
Ονειρεύτηκα φίλους να μιλούν την αλήθεια μεταξύ τους, γιατί τι άλλο μπορεί να χαρακτηρίσει έναν πραγματικό φίλο που νοιάζεται;
Ονειρεύτηκα συντρόφους και γονείς να μιλούν με λόγια αληθινά, καθάρια μεταξύ τους και στα παιδιά τους, και να είναι δεκτικοί στις δύσκολες και συνάμα πικρές αλήθειες που ενδέχεται να ακούσουν, ώστε μετέπειτα με πράξεις να βελτιώσουν τις σχέσεις τους για το κοινό καλό.
Ονειρεύτηκα ανθρώπους που δεν βολεύονται προβάλοντας δικαιολογίες, υιοθετώντας τον ρόλο του αθώου θύματος που είναι έρμαιο των καταστάσεων. Ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι να φέρουν εις πέρας την δουλειά που διάλεξαν ή τους ανέθεσαν. Που δεν φοβούνται την κούραση, την δυσκολία, την κακουχία, τον πόνο της αποτυχίας, δηλαδή την πραγματική δουλειά! Ονειρεύτηκα όλους εμάς που συνεχώς ζητάμε από τους άλλους δικαιοσύνη, τιμιότητα, αξιοπρέπεια και θυσίες να ξυπνήσουμε από τον βαθύ μας ύπνο και να γίνουμε εμείς πρώτοι δίκαιοι, τίμιοι, αξιοπρεπείς, αληθινοί και θυσιάζοντας την ανεύθυνη και ανώριμη ύπαρξη μας, να αξιώσουμε μία πραγματική αλλαγή.
Έκλεισα τα μάτια για να αποφύγω την ευθύνη...
...στις σχέσεις μου,
...στην οικογένεια μου,
...στην εργασία μου,
και κοιμήθηκα ύπνο βαθύ. Μεγάλες καταστροφές χτύπησαν, αλλά ούτε αυτές κατάφεραν να με ξυπνήσουν από τον βαθύ μου ύπνο! Ακόμα δεν βλέπω στα μικρά και ασήμαντα γεγονότα της καθημερινότητας μου, ότι είμαι και εγώ ακριβώς το ίδιο με όλους αυτούς που κατηγορώ! Ακόμα δεν θέλω να αναγνωρίσω ότι το κακό που κυνηγάω να σκοτώσω, είναι ήδη μέσα μου!
Ίσως ήρθε η ώρα να ξυπνήσω, ή μήπως όχι ακόμα;
Δημήτρης Σ. Παπαδάκης
Art photo by
Kloska Ovidiu Works