Τα πάντα σε αυτή την ζωή είναι μία ανταλλαγή
ενέργειας, κάτι που δαπανάς ώστε να έχεις κέρδος κάτι άλλο. Προσωπικός χρόνος,
θερμίδες, χρήματα, καύσιμα, φαγητό όλα είναι διαφορετικές εκφάνσεις
“ενέργειας” η οποία καταναλώνεται, καίγεται, δαπανάται ώστε να κερδίσουμε
κάτι.
Σε αφαιρετικό επίπεδο θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τον άνθρωπο ως ένα
μετασχηματιστή ενέργειας που μέσω των επιλογών του μετατρέπει την μία μορφή σε
μία άλλη μορφή. Η συνεχής αυτή “μετατροπή” είναι που του δίνει και την
ικανοποίηση της προσφοράς προς τους συνανθρώπους του, και επειδή αυτοί με την
σειρά τους δίνουν πίσω την δική τους μορφή ενέργειας, η μικροκοινωνία των
ατόμων ανθίζει και προοδεύει. “Δώσε τα χρήματα σου κάπου που να πιάσουν τόπο”
μία έκφραση που αμέσως μας προτρέπει να χρησιμοποιήσουμε σοφά ένα είδος
ενέργειας.
Μα πως τα χρήματα είναι ενέργεια; Στα χρήματα αποτυπώνονται πολλαπλές μορφές
ενέργειας· οι θερμίδες που δαπάνησε το άτομο ώστε να παράξει ένα έργο, το
φαγητό που κατανάλωσε το άτομο ώστε να έχει τις θερμίδες για να παράξει το
έργο, ο προσωπικός χρόνος ώστε να έχει την τεχνογνωσία να παράξει αυτό το
έργο, και τέλος ο καθεαυτός προσωπικός χρόνος του ατόμου. Ιδιαίτερα το
τελευταίο κατά την προσωπική μου άποψη είναι και το πολυτιμότερο μπορεί να
δώσει κάποιος άνθρωπος. Το φαγητό το ξαναβρίσκεις, την τεχνογνωσία την αποκτάς
αλλά την κυριολεκτική κατανάλωση των πεπερασμένων ωρών της ζωής σου δεν
πρόκειται ποτέ να ανακτήσεις! Μπορεί δύο τρεις ώρες μπροστά στις περίπου
800.000 ώρες που έχουμε διαθέσιμες σε μία ζωή να μην είναι πολλές αλλά σίγουρα
δεν επιστρέφουν πίσω. Τα χρήματα λοιπόν αποτελούν μία απόδειξη προς τον
συνάνθρωπο μας ότι αξίζει αυτό που κάνει, και του αναγνωρίζουμε ότι αυτό το
έργο που προσφέρει όχι μόνο είναι εξαιρετικής ποιότητας αλλά αναγκαίο για το
ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Η αμοιβή κάποιου αφενός αποτελεί ένδειξη σεβασμού
για την ζωή που επιλέγει να δαπανήσει ώστε να προσφέρει υπέρ του συνόλου,
αφετέρου του δίνει την έγκριση ώστε να συνεχίζει να το κάνει και να προοδεύει.
Όταν τα μέλη σταματούν αυτόν τον μετασχηματισμό της ενέργειας και από φόβο μην
εξαντλήσουν τα αποθέματα κάνουν πίσω, λειτουργούν μόνο ως αποδέκτες
λησμονώντας την βασική προϋπόθεση πρώτα του πομπού και μετά του αποδέκτη. Έτσι
αρχίζουν σταδιακά να ζητούν ολοένα και περισσότερα από το εξελισσόμενο
κοινωνικό τους περιβάλλον, αφού δελεάζονται από τις επιτεύξεις του περίγυρου
τους, δίχως όμως να μετασχηματίζουν την απαιτούμενη ενέργεια, μιας και την
κρατούν για τον εαυτό τους. Φυσικό επόμενο είναι να μην βιώνουν καμία πρόοδο
και τα θέλω τους να μην γίνονται πραγματικότητα. Η ενέργεια που δεν
χρησιμοποιήθηκε προς τον συνάνθρωπο τους, εξωστρεφώς, τώρα καταναλώνεται
εσωστρεφώς όχι όμως για την παραγωγή κάποιου εποικοδομητικού έργου για τον
εαυτό άρα και για το σύνολο, αλλά για να “μπαλώσει” τις τρύπες της ψυχής για
τις αποτυχίες! Το άτομο βιώνει ακόμα λιγότερη ενέργεια και κλείνεται ακόμα
περισσότερο. Μετά από χρόνια καταλήγει σαν μία μαύρη τρύπα που κυριολεκτικά
ρουφάει κάθε μορφή ενέργειας.
Η μαύρη τρύπα είναι ένα αντικείμενο με υπερβολικά υψηλή πυκνότητα για το
μέγεθος του, συνεπώς το βαρυτικό του πεδίο είναι τόσο ισχυρό που παγιδεύει
ακόμα και το φως! Το άτομο “μαύρη τρύπα” μέσω των επιλογών του έδωσε τόσο
υπερβολική σημασία στην αποκλειστική επιβίωση του εαυτού του που ξέχασε ότι
αυτός ο εαυτός εντάσσεται μέσα σε ένα ευρύτερο οικοσύστημα με αποτέλεσμα να
έχει την πεποίθηση ότι όλοι του χρωστούν και οφείλουν να του προσφέρουν χωρίς
εκείνος να προσφέρει κάτι πίσω! Μέρος αυτής της νοοτροπίας, σε αρκετά
μικρότερο βαθμό βέβαια, παρατηρείται καθημερινά στις συμπεριφορές των
συνανθρώπων μας. Ζητούν χωρίς να το εκφράζουν αλλά με την στάση τους, μία
οικονομική αύξηση χωρίς να έχουν προάγει τις ικανότητες τους, θέλουν να
αποκτήσουν ένα πτυχίο γρήγορα και απλά, να έχουν μία καλή υγεία χωρίς να
κουραστούν και να θυσιάσουν απολαύσεις, να αποκτήσουν νέες γνώσεις χωρίς να
πληρώσουν, δηλαδή με λίγα λόγια σαν να τους χρωστάει η ζωή ένα αποτέλεσμα
χωρίς εκείνοι πρώτα να δώσουν την απαιτούμενη ενεργεία.
Η ανώτερη δημιουργία πάνω στον πλανήτη, τουλάχιστον από πλευράς δυνατοτήτων, ο
άνθρωπος, μετατράπηκε μέσω των επιλογών του από ένα μετασχηματιστή-πομπό που
μοιράζει το φως σε μία μαύρη τρύπα που καταβροχθίζει τα πάντα στο πέρασμα της!
Δημήτρης Σ. Παπαδάκης
Photo by
Rohan Makhecha
on
Unsplash