Έχοντας ασχοληθεί αρκετές φορές στο παρελθόν με
τον όρο vinyasa για την πρακτική της yoga, εύλογα κάποιος αναγνώστης θα
μπορούσε μετά από τις τόσες αναφορές να αναρωτηθεί “ωραία, και τι έγινε αν
παρεκκλίνω των συγκεκριμένων αναπνοών και κινήσεων και τελικά εκτελέσω την
θέση απλά με μια μικρή καθυστέρηση;”
Το ερώτημα πολύ στοχευμένα είναι ικανό να επισκιάσει κάθε περαιτέρω ισχυρισμό,
φανερώνοντας ταυτόχρονα και μια αυστηρότητα υπό την μορφή του ψυχαναγκασμού
για τον δάσκαλο που εμένει τόσο πολύ στη τεχνική της vinyasa. Προσωπικά δεν
αρέσκομαι καθόλου σε επιδερμικές επεξηγήσεις οι οποίες βολεύουν το νου να
αναπαυθεί στις δάφνες του, επιβραβεύοντας τον εαυτό του με μια ψεύτικη αίγλη
για την επιτυχημένη επίλυση και αυτού του αινίγματος. Έτσι για να μπορέσω να
αποφανθώ τι συμβαίνει στη σκέψη μας όταν προσθέτουμε εμβόλημα περισσότερες
αναπνοές, άρχισα να παρατηρώ την δική μου πρακτική και των μαθητών μου και να
ρωτάω αρκετές φορές ακόμα και διακόπτοντας τους
“τι ήταν αυτό που σε έκανε να βάλεις περισσότερες κινήσεις με αναπνοές”. Όπως στην περίπτωση μου, έτσι και στους μαθητές, η κούραση ήταν η κυρίαρχη
αιτία, η οποία εντούτοις είναι εύκολα αντιμετωπίσιμη· αν διαλέξουμε να
εκτελέσουμε με λιγότερη ένταση και πιο απλά την κάθε κίνηση αμέσως αποτρέπουμε
την αύξηση του καρδιακού ρυθμού και το αίσθημα του λαχανιάσματος που οδηγεί
στις παραπάνω αναπνοές. Ωστόσο ακόμα και όταν αυτό εφαρμόστηκε, από κάθε
ασκούμενο συμπεριλαμβανόμενου και του εαυτού μου, σε διαφορετικές για το
καθένα θέσεις κλειδιά που είχαν κοινό παρανομαστή την αντιπάθεια μας προς
αυτές, η τάση παρέμεινε σταθερή· παρόμοιες παύσεις και καθυστερήσεις. Το
επόμενο ερώτημα ήρθε να σκάψει πιο βαθιά στη συνειδητότητα όλων μας,
“τι αποφεύγεις σταματώντας κάθε φορά στο ίδιο σημείο, είτε για αναπνοές,
είτε για να φτιάξεις από τα μαλλιά σου μέχρι τα ρούχα σου”. Δυστυχώς η απάντηση όχι μόνο ήταν σχεδόν αδύνατο να προσεγγιστεί και να
απαντηθεί, αλλά ταυτόχρονα ήταν και αμφιλεγόμενη για την εγκυρότητα της, μιας
και οι μηχανορραφίες του νου σχέδον πάντα οδηγούν στην αιτιολόγηση χάριν του
βολέματος και την υποστήριξη της αρχικής μας ιδεολογίας. Έτσι όπως ήταν
αναμενόμενο, συνήθως μου απαντούσαν “δεν ξέρω” ή
“δεν αποφεύγω κάτι” , και όλες μου οι προσπάθειες επικεντρώθηκαν στη
καταγραφή των δικών μου ευρημάτων μέσω της πρακτικής, αποκοδικοποιώντας τις
δικές μου τακτικές καθυστέρησης κινήσεων και θέσεων, μην εκτελώντας άμεσα
πάντα σε συγκεκριμένες θέσεις, την προκαθορισμένη vinyasa.
Στη μακροχρόνια αναζήτησή μου δεν έχω καταφέρει να αποδομήσω και να φέρω στο
φως τον ακριβή λόγο των καθυστερήσεων στα ίδια σημεία και ίσως τελικά να μην
ήταν ποτέ το ζητούμενο αυτής της παρατήρησης. Ωστόσο στη προσπάθεια να μην
ξεφύγω από το ρυθμό ακολουθώντας τον πιστά, συνειδητοποίησα ότι η απευθείας
πραγματοποίηση της vinyasa είχε άμεση συσχέτιση με μια γενικότερη αλλαγή στη
καθημερινότητα μου· η ταχύτητα στην υλοποίηση των αποφάσεων είχε αλλάξει
δραματικά!
"ο συνδυασμός της δικής μας στασιμότητας με την συνεχή ενδυνάμωση της
πρόκλησης στο νου μας, θα αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο για την επιτάχυνση
της πτώσης και μιας συντριπτικής ήττας"
Αυτό επιβεβαιώνονταν με την ευθύτητα και την ακρίβεια ολοκλήρωσης κάθε μιας
σκέψης που μετουσιώνονταν σε δράση, η οποία όχι μόνο γινόταν άμεσα πράξη χωρίς
δεύτερες σκέψεις,αλλά ταυτόχρονα είχε και ένα περιορισμό στη χρονική διάρκεια·
το παράθυρο για την εκπόνηση της ήταν απόλυτα ξεκάθαρο σαν να βλέπεις σκηνές
από ταινία να τοποθετούνται στο σωστό σημείο κατά το μοντάζ. Ως ένας μοντέρ,
μαζί με το σκηνοθέτη και το σεναριογράφο, μορφοποιούσα ανά πάσα στιγμή την
έκβαση της κατάστασης εισάγοντας τα εναλλασσόμενα εισερχόμενα ερεθίσματα και
μοντάροντας τα στο σωστό χρόνο, τα έκανα εξαγωγή ώστε να λειτουργήσουν με τον
καλύτερο δυνατό τρόπο, εξυπηρετώντας τη δεδομένη στιγμή. Στην αναζήτησή των
αιτιών όλων αυτών που αποφεύγει η ανθρώπινη ύπαρξη ξεκλείδωσα στο νου μια
διαλογιστική κατάσταση στην οποία δεν σκέφτεσαι κάτι συγκεκριμένο, δεν σου
γίνεται εμμονή μια σκέψη, αντίθετα ακολουθώντας μια προαποφασισμένη και
προμελετημένη αλληλουχία κινήσεων τοποθετείς του νου σε μια λειτουργία “ροής”.
Η ροή αυτή με προέτρεψε να κατανοήσω μια καλά κρυμμένη πίσω από δίκαιους
λόγους έννοια, που συναντάμε καθημερινά και ποικιλότροπως στη ζωή κάθε
ανθρώπου, την αναβλητικότητα. Η αποκάλυψη αυτή ήρθε να καλύψει όλα τα κενά που
αφήναν πίσω οι προηγούμενες ερωτήσεις μου. Πρακτικά χωρίς κανένα λόγο, χωρίς
καμία αιτία, η τάση του νου να αναβάλει το καθετί για αργότερα κυριαρχεί σε
όλες τις εκδηλώσεις μας. Τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έβρισκαν οι μαθητές
αλλά και εγώ, τι είναι αυτό που αποφεύγουμε, δίνοντας τελικά μια ειλικρινή
απάντηση ότι δεν είχαν αυτή την πρόθεση. Με την νέα συνειδητοποίηση, μπορώ να
ισχυριστώ “δεν αποφεύγω κάτι συγκεκριμένο, απλά καθυστερώ γενικά, λόγω μιας
ριζωμένης αναβλητικότητας που διέπει την ανθρώπινη ύπαρξη!” Τί να είναι όμως
αυτό που έχουμε την πεποίθηση ότι κερδίζουμε στέλνοντας σε μελλοντικό χρόνο
αυτό που είναι μπροστά μας στο παρόν;
Η αναβλητικότητα είναι μια φυσική κατάσταση του νου, ώστε να διασφαλίσει με
την αποφυγή απαιτητικών και ενεργειοβόρων καταστάσεων την εξοικονόμηση της
ενέργειας του οργανισμού, ώστε να διατηρηθεί στη ζωή. Παράλληλα πιστοποιεί και
μια αποφυγή αντιμετώπισης της κατάστασης την στιγμή που προκύπτει, ίσως από
μια αβεβαιότητα του ατόμου για την επιτυχημένη διαχείρηση της. Το αίσθημα της
αποτυχίας που ο καθένας μας έχει γευθεί στο παρελθόν, και θα ξαναγευθούμε όλοι
ανεξαίρετως στο μέλλον, δεν είναι καθόλου θελκτικό, συνεπώς η αποφυγή του
είναι αναμενόμενη. Έτσι μεταφέροντας για κάποια άλλη στιγμή αυτό που μόλις
έκανε την εμφάνιση του πιστεύουμε ότι αποτρέπουμε κάποιου είδους απογοήτευση.
Δυστυχώς αυτή η πρόσκαιρη και συνάμα επιφανειακή προσέγγιση είναι η απαρχή
μιας ατέρμονης πτώσης της ύπαρξης μας σε μια άβυσσο επιδείνωσης. Στη απόπειρα
να αποσοβήσουμε την αποτυχία στην έκβαση του διακυβεύματος μεταφέροντας το σε
έτερο μελλοντικό χρόνο, πρακτικά αποτυγχάνουμε στη καθαυτή αντιμετώπιση του. Η
αποτυχία δεν αποτράπηκε, απλά άλλαξε μορφή σε κάτι που ακόμα δεν μας είναι
αναγνωρίσιμο, και όποια ευκαιρία είχαμε προκειμένου να οξύνουμε τις ικανότητες
μας, εξανεμίστηκε, αφήνοντας μας σταθερούς ακριβώς στο ίδιο σημείο που
είμασταν εκ πρώτης. Πλανημένοι και βέβαιοι ότι η επόμενη αναμέτρηση με την
όποια κατάσταση θα μας βρει καλύτερα προετοιμασμένους, αρνούμαστε να δεχθούμε
ότι η αναβλητικότητα παράγει μόνο τέρατα, τα οποία θα είναι ολοένα πιο ισχυρά
και τρομακτικά. Αυτός ο συνδυασμός της δικής μας στασιμότητας με την συνεχή
ενδυνάμωση της πρόκλησης στο νου μας, θα αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο για
την επιτάχυνση της πτώσης και μιας συντριπτικής ήττας, όχι μόνο από την
εκάστοτε δοκιμασία, αλλά και από όλες τις μελλοντικές, που θα μοιάζουν ως
επιτιθέμενες ορδές εναντίων ολόκληρης της οντότητας μας.
Το άτομο που αναβάλει με τις τωρινές του επιλογές προάγει ολοένα και
περισσότερο την χειροτέρευση του χαρακτήρα του και ως εκ τούτου το σύνολο της
ζωή του, διατηρώντας την εσφαλμένη εντύπωση ότι η δοκιμασία θα είναι
ευκολότερη μόνο και μόνο επειδή πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα. Η συλλογιστική
αυτή καταρρίπτεται άμεσα, αναλύοντας τι συμβαίνει κάθε στιγμή που αποφεύγουμε
κάτι· ο νους σε μια δομή ιεράρχησης των δυνατοτήτων του εαυτού σε σχέση με το
βαθμό δυσκολίας της κατάστασης κατατάσσει την πρόκληση δυνατότερη από τον
εαυτό του. Αυτό μπορεί όντως να είναι πραγματικότητα, αλλά το αξιοπερίεργο
είναι ότι κάθε νέα πρόκληση είναι πάντα προς στιγμή δυνατότερη από εμάς,
αλλιώς δεν θα ήταν πρόκληση εκ των προτέρων, και με αυτό κατά νου, το άτομο
αντί για αναβολή, θα πρόβαινε σε άμεση αντιμετώπιση. Η συνύπαρξη στο νου, της
αναβολής ταυτόχρονα με την κατάταξη της δοκιμασίας ως ισχυρότερης, οδηγεί το
άτομο να προσμετρά ήδη την πρώτη του ήττα, από την στιγμή που οπισθοχώρησε
μόλις την αντίκρυσε. Διαλέγοντας το ρόλο του θηράματος αφενός μετέτρεψε τον
αντίπαλο σε θηρευτή, αφετέρου προγραμμάτισε την υπόσταση του να ασπαστεί όλες
τις συμπεριφορές του θηράματος· αδυναμία, κατωτερότητα, φόβο που μόνο σε
οπισθοχώρηση και φυγή οδηγούν! Από την μέχρι τώρα ανάλυση, το μόνο που κέρδισε
ο αναβλητικός, είναι στη κυριολεξία περισσότερο χρόνο εις βάρος του!
Η οπισθοχώρηση εκτός ότι δηλητηριάζει το νου, καθιστώντας μας ολοένα και πιο
ανίκανους να αντιμετωπίσουμε κάθε παλιά και νέα δοκιμασία, όπως φανερώσει η
ίδια η λέξη μας στέλνει ένα βήμα πίσω. Στο ταξίδι της ζωής μας κάθε κατάσταση
εμφανίζεται ως επανάληψη μιας εκκρεμότητας που δεν έχουμε επιληφθεί, ή ως μια
νέα συνθήκη που όσο και αν μας κάνει εντύπωση, εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε, ώστε
να εξωθήσουμε σε νέα όρια την υπόσταση μας. Το υποσυνείδητο εγκολπώνεται τα
ερεθίσματα που δεχόμαστε καθημερινά, από αυτά που διαβάζουμε, τους ανθρώπους
που συναναστρεφόμαστε και τα προβάλλει στο συνειδητό ως εμπνεύσεις, οι οποίες
καθοδηγούν την παροντική εκδοχή του εαυτού μας στην ανάληψη νέων ευθυνών και
στόχων ώστε στο μέλλον να προκύψει αυτό που το υποσυνείδητο είχε επιλέξει πολύ
πριν το αντιληφθούμε. Ως εκ τούτου κάθε νέα δοκιμασία που εμφανίζεται δεν
είναι καθόλου συμπτωματική και η αποφυγή της μόνο οπισθοδρόμηση στην εξέλιξη
μας έχει να προσφέρει. Η επικείμενη σύγκρουση του εαυτού που έχει δρομολογήσει
την εξέλιξη του, με το κομμάτι του εαυτού που οπισθοχωρεί δημιουργεί πρόσφορο
έδαφος για δύο εκβάσεις. Η πρώτη είναι η αντικατάσταση της τωρινής πρόκλησης
με μια διαφορετική, η οποία όμως είναι ευκολότερη και υποδεέστερης σημασίας
για την πρόοδο του ατόμου. Κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι
δύσκολο, ο νους, μας προτείνει κάτι άλλο, το οποίο είναι ελαφρώς ευκολότερο
ώστε να μην καταβάλουμε την αρχική προσπάθεια. Σαν πιο δελεαστική αντιπρόταση,
διαλέγοντας την δεύτερη επιλογή, σταδιακά θα οδηγηθούμε σε μια πτωτική πορεία
αφού κάθε φορά κατεβάζουμε το πήχη του επιπέδου δυσκολίας! Η δεύτερη κατάληξη
είναι η μάχη αυτή όντας ατέρμονη, λειτουργώντας ως ανοικτή πληγή να σπαταλά
τεράστια πνευματικά αποθέματα ενέργειας από το άτομο καθιστώντας το μόνιμα
εξουθενωμένο! Ο εξουθενωμένος αναποφάσιστος, με τις λιγοστές ικανότητες του,
και την ψυχολογία του ηττημένου, μόλις βρεθεί ξανά αντιμέτωπος με αυτό που
είχε αναβάλει από το παρελθόν για τη παρούσα στιγμή, θα αντικρίσει μια εντελώς
διαφορετική πρόκληση από αυτή που είχε αφήσει· το μικρό γατάκι θα έχει
μεταμορφωθεί σε ενήλικο λιοντάρι. Η δύναμη για να εμπλακεί σε μια μάχη με ένα
τέτοιο αντίπαλο θα βρεθεί μόνο με ένα θαύμα, και το πιθανότερο είναι να την
αναβάλει για ακόμα μια φορά, πείθοντας τον εαυτού του ότι την επόμενη φορά θα
είναι έτοιμος. Η συνεχής πτώση μέσα στην άβυσσο των χαοτικών σκέψεων του,
συμπαρασύρουν συνεχώς και τα τελευταία προπύργια ορθολογιστικής σκέψης,
τυφλώνοντας τον συνεχώς. Αδυνατώντας να κάνει ακόμα και τον πιο απλό συνειρμό
ότι με την πρώτη κιόλας αναβολή η γάτα μετατράπηκε σε λιοντάρι, συνεπώς τώρα
με την δεύτερη αναβολή τι θα αντικρίσει όταν θα ξαναγυρίσει, επαναπαύεται στην
αναβλητικότητα. Η επόμενη αναμέτρηση τον φέρνει αντιμαχόμενο με μια αγέλη
λιονταριών και η οπισθοχώρηση μοιάζει τώρα πια, ως η μοναδική επιλογή! Οι
συνεχόμενες καθυστερήσεις και μεταφορές της κατάστασης στο μέλλον, αντί να τον
βοηθήσουν να προετοιμαστεί καλύτερα όπως είχε την πεποίθηση, έδωσαν τελικά τον
απαιτούμενο χρόνο ώστε η κατάσταση να γίνει δύσκολα διαχειρίσιμη,
τροχοδρομώντας την ενδυνάμωση του αντιπάλου και την συρρίκνωση του εαυτού,
εξασθενώντας και τις λίγες ικανότητες που είχε.
“Σε αυτούς που έχουν τα πάντα, περισσότερα θα δοθούν, και από αυτούς που
δεν έχουν τίποτα, τα πάντα θα τους πάρουν πίσω”
κατά Ματθαίο 25:29[1].
Εικότως θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης πως γίνεται μια σταθερή, άψυχη πρόκληση να
έχει ποιότητες που συναντώνται μόνο σε ζωντανούς οργανισμούς, όπως η ικανότητα
να αυξάνεται η δύναμη της. Στη πρακτική της Ashtanga για παράδειγμα, αν
αποφασίσω να μεταφέρω την προσπάθεια μου για μια τεχνική σε μια επόμενη
πρακτική μου, η τεχνική θα παραμείνει ίδια, δεν θα είναι δυσκολότερη. Ωστόσο
οι καταστάσεις και ο τρόπος που ο καθένας μας ξεχωριστά τις εκλαμβάνει,
εκπίπτουν στην υποκειμενικά βιωματική εμπειρία τους, και τα κατάλοιπα που
αφήνουν στην ύπαρξη μας με την εκ νέου επαφη, λειτουργούν συσσωρευτικά,
μεταβάλλοντας διαρκώς τα δεδομένα που απαρτίζουν την εκάστοτε κατάσταση.
Η φύση των δεδομένων διχοτομείται σε αντικειμενική και υποκειμενική, που στην
πρώτη εντάσσονται όλα αυτά που είναι κοινώς αναγνωρίσιμα από όλους μας, στο
παράδειγμα της πρακτικής οι οδηγίες εκτέλεσης του συστήματος, ενώ στην
υποκειμενική φύση των δεδομένων έχουμε την καθαρά προσωπική μας άποψη η οποία
προκαθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις επιλογές μας, που είτε δρουν ως
σύμμαχοι είτε ως εχθροί μας. Δαιμονοποιώντας αυτό που ενδεχομένως μας
ξεβολεύει και εξακολουθητικά καθυστερώντας το, συμβάλουμε στη κραταίωση ότι η
δοκιμασία είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, άρα αδύνατο να αντιμετωπιστεί. Αυτή
η νόηση προσάπτεται στην υποκειμενική φύση της, από την στιγμή που οι
υπόλοιποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια πρόκληση, κυριολεκτικά
αντικρίζουν κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ο μηχανισμός της μεγαλοποιήσης του προβλήματος έχει ένα αξιοσημείωτο όφελος.
Στο παιδικό εικονογραφημένο παραμύθι του Jack Kent[2]., απεικονίζεται μια κλασική οικογένεια με ένα αγοράκι, τον Billy, που μία
μέρα ξύπνησε και βρήκε στο δωμάτιο του ένα μικρό δράκο, στο μέγεθος μιας
γάτας.Ο δράκος κούνησε την ουρά του, και το μικρό αγόρι του χάιδεψε το κεφάλι,
και αμέσως κατέβηκε στην κουζίνα να το πει στην μητέρα του, αλλά δυστυχώς
εκείνη του απάντησε ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ο Billy ανέβηκε πάλι στο
δωμάτιο του, και άρχισε να ντύνεται, αλλά δεν έδινε σημασία στον δράκο. “Αφού
δεν υπάρχει, δεν βρίσκω κανένα λόγο να ασχολούμαι μαζί του” σκέφτηκε. Έπλυνε
το πρόσωπο του και καθώς κατέβαινε κάτω για πρωινό, ο δράκος τον ακολούθησε,
αυτή την φορά λίγο μεγαλύτερος, περίπου στο μέγεθος ενός σκύλου. Εν συνέχεια ο
δράκος έκατσε πάνω στο τραπέζι, κάτι που η μητέρα του Billy, δεν επέτρεπε,
αλλά αφού είπε ότι δεν υπάρχει, δεν μπορούσε να κάνει και κάτι για αυτή την
στάση του, και έφαγε όλες τις τηγανίτες που προορίζονταν για το αγόρι. Μέχρι
να πλύνει τα δόντια του, ο δράκος είχε αρχίσει να παίρνει ανησυχητικές
διαστάσεις· “δεν ήξερα ότι οι δράκοι μεγαλώνουν τόσο γρήγορα” είπε ο μικρός.
“Billy, δεν υπάρχουν πλάσματα όπως ένας δράκος!” είπε εντόνως η μητέρα του.
Παρόλα αυτά, για να καθαρίσει το κάτω όροφο χρειάστηκε ολόκληρο το πρωινό της,
και για να πάει από δωμάτιο σε δωμάτιο έπρεπε να σκαρφαλώνει πάνω στο δράκο, ο
οποίος μέχρι το μεσημέρι είχε πιάσει όλο το σπίτι, με το κεφάλι του να βγαίνει
από την κεντρική είσοδο και την ουρά του από την πίσω πόρτα. Ξυπνώντας από
έναν υπνάκο που είχε πάρει, πεινασμένος αρχίζει να κυνηγάει ένα φορτηγάκι που
μετέφερε ψωμί, σηκώνοντας μαζί ολόκληρο το σπίτι! Εκείνη την ώρα περίπου,
γυρίζει σπίτι ο πατέρας του αγοριού και έκπληκτος βλέπει το σπίτι του να
λείπει, αλλά ευτυχώς μια γειτόνισα είχε δει προς τα που πήγε. Αμέσως μπαίνει
στο αυτοκίνητο του και καταδιώκει τον δράκο, ο οποίος έχει σταματήσει λίγο
παρακάτω και τρώει το φρέσκο ψωμί. Ο πατέρας πατάει πάνω στο κεφάλι του, και
μπαίνει από το παράθυρο του πάνω δωματίου που τον περίμεναν η γυναίκα και ο
γιός του. “Πως έγινε κάτι τέτοιο;” ρώτησε. “Ήταν ο δράκος” απαντάει ο Billy.
“Αφού δεν υπάρχει…” πήγε να πει η μητέρα του. “Υπάρχει δράκος! Και μάλιστα
πολύ μεγάλος!”επέμεινε ο μικρός, χαϊδεύοντας τον ξανά στο κεφάλι. Αμέσως
εκείνος χαρούμενος κούνησε την ουρά του, και άρχισε να μικραίνει μέχρι που
έγινε πάλι στο μέγεθος μιας γάτας. “Δεν με πειράζει να έχω δράκο σε τέτοιο
μέγεθος, αλλά γιατί έπρεπε να γίνει τόσο μεγάλος;”είπε η μητέρα του καθώς τον
είχε στα πόδια της. “Δεν είμαι σίγουρος” είπε ο Billy, “αλλά μάλλον ήθελε να
τον προσέξετε!”
Η αναβλητικότητα μπορεί να είναι εδραιωμένη στην ύπαρξη μας ως ασφαλιστική
δικλείδα, όμως κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορούμε να την περιορίσουμε
και επενδύοντας την καταναλισκόμενη ενέργεια σε μια μελλοντική έκβαση που
έχουμε οραματιστεί να καρπωθούμε τα αποτελέσματα. Κάθε πρόκληση που
εμφανίζεται, θα μεγαλώνει συνεχώς όπως ο δράκος της παραπάνω ιστορίας, ωσότου
να παραδεχθούμε ότι είναι αναγκαία η άμεση αντιμετώπιση της. Είτε το θέλουμε
είτε όχι, οι δοκιμασίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης, που
όσο πιο σύντομα ανθιστάμεθα σε αυτές τόσο περισσότερο όφελος αποκομίζουμε σε
όλα τα επίπεδα της υπόστασης μας· πνευματικό, ψυχικό και σωματικό. Η αβυσσαλέα
εναπόθεση συνεχόμενων δοκιμασίων από την ζωή, σαν τα κύματα μιας αφηνιασμένης
θάλασσας, μας προτρέπει να κινηθούμε μόνο με αμεσότητα, γνωρίζοντας ότι αύριο
θα έρθουν νέες προκλήσεις οι οποίες είναι πολύ πιο σοφό να μας βρουν με
τελειωμένες τις σημερινής υποχρεώσεις για την νέα επικείμενη μάχη. Η αμεσότητα
θα μεγιστοποιήσει τις ικανότητες μας, οι οποίες όσο ενδυναμώνονται τόσο
μετατρέπουν την κάθε δοκιμασία αν όχι σε πολύ ευκολότερη, αν μη τι άλλο σε πιο
βατή. Με τις συνεχόμενες νίκες έναντι των απαιτητικών καταστάσεων, θα μπορούμε
συνάμα να διαπραγματευόμαστε ευκολότερο με το νου μας όταν αυτός παρεκκλίνει
πορείας και μας βομβαρδίζει με περιοριστικές σκέψεις. Η κάθε κατάσταση όσο
δύσκολη και αν φαίνεται, υπόκειται στους νόμους της φύσης, με αποτέλεσμα να
προκύπτει αναγκαστικά σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή και τοποθεσία, έχοντας
ένα μοναδικό αποτύπωμα στο χωροχρόνο. Η οξυδέρκεια του ατόμου να πράττει αυτό
που οφείλει τη στιγμή που πρέπει, στο σωστό σημείο μπορεί να παρομοιαστεί με
μια ικανότητα κύρτωσης του χωροχρόνου, επιμηκύνοντας και επιβραδύνοντας τον
κατά βούληση, μοιάζοντας ότι το άτομο έχει περισσότερες από 24 ώρες στη
διάθεση του. Το παραπάνω ακούγεται ότι είναι βγαλμένο από ταινία επιστημονικής
φαντασίας, παρόλα αυτά δεν είναι μια μεταφορική έννοια, αντίθετα κυριολεκτική·
ο χρόνος είναι σχετικός και μεταβαλλόμενος με γνώμονα πως ο νους μας τον
αντιλαμβάνεται ανάλογα με το επίπεδο εστίασης που βρίσκεται την δεδομένη
στιγμή.
Κατανοώντας σε βάθος τις λειτουργίες του νου μας, εξελικτικά γινόμαστε δεινοί
καθοδηγητές της συνολικής μας ύπαρξης και απομακρύνοντας όλα τα εμπόδια που
εμείς οι ίδιοι τοποθετήσαμε για να σκοντάψουμε πάνω τους, ξεδιπλώνεται μπροστά
στα μάτια μας ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος από αυτόν που έως τώρα
αντικρίζαμε!
δημήτρης
1. τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται·
ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ’ αὐτοῦ↩
2. There's no such thing as a dragon του Jack Kent↩
2. There's no such thing as a dragon του Jack Kent↩
Special thanks to
RichardLayArt for the Artwork
