Σε αυτήν την αρκετά δύσκολη εποχή που διανύουμε, ο μοναδικός τρόπος για να
κρατήσουμε την ψυχραιμία, την λογική και συνεπώς την όποια γαλήνη του νου
μας, είναι η δημιουργία μιας σταθερής συνήθειας η οποία προϋποθέτει ένα
σταθερό πρόγραμμα. Βλέπετε η “κανονικότητα” που όλοι επιθυμούμε δεν είναι
μια λέξη, αλλά ένα σύνολο καταστάσεων. Αυτές οι καταστάσεις τροφοδοτούνταν
από την δική μας ενέργεια ώστε να τις οργανώσουμε και να τις φέρουμε εις
πέρας.
Αυτή η “κανονικότητα” δεν μπορεί να περιμένουμε να οριστεί από κάποιον
άλλον, πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Εάν για παράδειγμα ξυπνάω το πρωί
συγκεκριμένη ώρα, ετοιμάζομαι, κάνω την πρακτική μου, το μπάνιο μου και μετά
"πάω" στην εργασία μου, ακόμα και εάν αυτή γίνεται από το σπίτι, είμαι πολύ
πιο κοντά στην “κανονικότητα” που είχα, παρά το γεγονός ότι κάποιες
καταστάσεις έχουν αλλάξει. Αντιθέτως εάν αφήσω αυτά που άλλαξαν να
παρασύρουν μαζί τους όλες μου τις συνήθειες και δραστηριότητες, τότε σαφώς
και βιώνω μια τεράστια αλλαγή σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου, τα οποία μου
δημιουργούν ένα αίσθημα αποσταθεροποίησης. Αυτό το συναίσθημα είναι αρκετά
δυσάρεστο για τον ανθρώπινο νου, μιας και ενώ εν μέρει έχει ανάγκη την
εξερεύνηση, το άγνωστο και το αβέβαιο, ταυτόχρονα έχει και την ανάγκη μιας
σταθερής βάσης ως σημείο αναφοράς, το ασφαλές σημείο που μπορεί να γυρίσει
ανά πάσα στιγμή εάν κάτι πάει στραβά στην εξερεύνηση του. Όντας
αποσταθεροποιημένος όχι μόνο δεν έχει διάθεση ανάπτυξης και εξερεύνησης αλλά
σταματά και την φροντίδα των σταθερών του προσωπικών βάσεων, οι οποίες με
την πάροδο του χρόνου παρακμάζουν και διαλύονται.
Όσο πιο κοντά στις συνήθειες μου βρίσκομαι, παρατηρώ ότι η όποια δυσκολία
δεν με επηρέασε τελικά και τόσο πολύ, αφού δραστηριοποιούμαι σχεδόν το ίδιο
με πριν την δυσκολία, κρατάω σταθερό και εστιασμένο το μυαλό μου, που αυτό
με την σειρά του δημιουργεί το αίσθημα ασφάλειας που τόσο πολύ το έχουμε
ανάγκη. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η προσέγγιση μου στην αντιμετώπιση της
δυσκολίας να είναι σαφώς εποικοδομητικότερη, βγαίνοντας από όλη την εμπειρία
ωριμότερος και ψυχικά δυνατότερος. Όλα τα παραπάνω μόνο από την δική μου
απόφαση για μια σταθερή συνήθεια και πρόγραμμα!
Η εγκατάσταση μιας νέας συνήθειας αποτελείται από τρία βασικά στάδια.
Σύμφωνα με έρευνες που διεξάχθηκαν στο UCL (University College London) το
πρώτο ονομάζεται “καταστροφή”, το δεύτερο “εγκατάσταση” και το τρίτο
“ενσωμάτωση”. Ολόκληρη η διαδικασία διαρκεί περίπου από εξήντα έως εξήντα
έξι ημέρες.
Το πρώτο στάδιο για την δημιουργία της νέας συνήθειας είναι λίγο πολύ το να
υπερνικήσουμε την αδράνεια μας. Για να επαναπροσδιορίσουμε και να αλλάξουμε
τον εγκέφαλο μας, στην αρχή χρειάζεται να δαπανήσουμε πολύ ενέργεια. Η
μετατροπή των παλιών συνηθειών μπορεί να παρομοιαστεί με την στιγμιαία
κατανάλωση καυσίμου του αυτοκινήτου μας από στάση σε ανηφόρα. Την ώρα που
πατάμε το γκάζι, η στιγμιαία κατανάλωση του οχήματος μας σχεδόν
τετραπλασιάζεται. Μόλις όμως ο κινητήρας υπερνικήσει την αδράνεια, και
αναπτύξουμε κάποια ταχύτητα, αλλάζοντας την σχέση στο κιβώτιο μας από πρώτη
σε δεύτερη, η κατανάλωση πέφτει και ομαλοποιείται στα φυσιολογικά της
επίπεδα.
Το δεύτερο στάδιο είναι η “εγκατάσταση” που θα μπορούσαμε να το
παραλληλίσουμε ως μια “ακατάστατη μέση περίοδο” διότι μοιάζει με ανακαίνιση
του σπιτιού μας. Τα παλιά εδραιωμένα θεμέλια σταδιακά κατεδαφίζονται, ώστε
να αντικατασταθούν με νέα, και όλη η διαδικασία επιφέρει άγχος, σύγχυση και
έναν γενικό αναβρασμό. Σε αυτό το στάδιο παλεύουμε με τους δαίμονες μας, μια
δύσκολη αλλά εξίσου σημαντική διαδικασία για την πρόοδο μας. Στην Bhagavad
Gita τμήμα του έπους Mahabharata ο Arjuna μιλώντας με τον Θεό Krishna
έρχεται ακριβώς αντιμέτωπος με αυτό το δίλλημα. Βλέποντας στο πεδίο μάχης
παραταγμένους απέναντι του τον μεγαλύτερο θείο του και τον παλιό του
δάσκαλο, απευθύνεται στον Θεό Krishna λέγοντας του ότι πως θα μπορούσε να
σκοτώσει την ίδια του την οικογένεια. Ο Krishna του απαντά ότι έχει κληθεί
να υπερασπιστεί σε αυτή την μάχη την τωρινή του οικογένεια, και πως θα
ένιωθαν οι τελευταίοι εάν τελικά δεν αγωνιστεί; Σαφώς η αφήγηση είναι η
μεταφορά ότι για να συνεχίσουμε τον δρόμο της αυτογνωσίας θα πρέπει να
“σκοτώσουμε” ότι μας κρατά πίσω.
Το τελευταίο και τελικό στάδιο είναι η “ενσωμάτωση”. Μπαίνοντας σε αυτό το
στάδιο, είμαστε περισσότερο ικανοί και σε επαφή με τον Ανώτερο Εαυτό μας
(συνειδητότητα). Όλη η σκληρή δουλειά, οι θυσίες, η προσπάθεια σε συνδυασμό
με την πειθαρχία και την ψυχική δύναμη να συνεχίσουμε μετουσιώνονται στη νέα
συνήθεια που όχι μόνο παίρνει σάρκα και οστά, αλλά ίσως για πρώτη φορά
καταλαβαίνουμε σε πνευματικό επίπεδο το πραγματικό όφελος τις επιλογής μας.
Σε αυτό το στάδιο παύει να είναι συνήθεια και μετατρέπεται σε νέα
πραγματικότητα.
Σαφώς το ταξίδι δεν σταματά εδώ, και όπως μια φωτιά όταν ανάψει χρειάζεται
συνεχή επανατροφοδότηση με ξύλα για να καίει. Mετά όμως το πέρας αυτής της
διαδικασίας έχουμε αποδείξει στον εαυτό μας την πραγματική μας δύναμη, να
υπερνικήσουμε τα όποια εμπόδια, να μείνουμε πιστοί στην επιλογή μας ακόμα
και όταν όλα έμοιαζαν μάταια, να δημιουργήσουμε την δική μας σταθερότητα σε
έναν αβέβαιο και ασταθή κόσμο, να σταθούμε άξιοι των περιστάσεων, των
περιστάσεων που πηγάζουν από την δική μας επιλογή!
δημήτρης
